Dagelijks opnieuw kiezen is vaak pijnlijk.

De Cursus zegt dat ik als Zoon van God niet kan lijden omdat ik dit lichaam niet ben. Maar als ik nog steeds pijn ervaar, dan is dat omdat ik nog steeds in mijn ego ben en daardoor nog geloof dat ik een lichaam ben, in plaats van de ervaring van de enige Schepping van God in de Werkelijkheid te zijn! Daar zit dus de vergissing waardoor ik niet de ervaring heb om ‘Heel ‘en ‘Liefdevol’ te zijn.

de wereld van dromen ervaren we allemaal in een of andere vorm pijn en lijden. In de vorm ervaren we alles verschillend maar de inhoud blijft altijd dezelfde: afscheiding, angst en schuld. Alleen in de vorm van een fysiek lichaam kan pijn of emotioneel lijden zo sterk ervaren worden en onze onjuist gerichte gedachten zijn daar dus de oorzaak van. Ervaar ik dan dat mijn gedachten de pijn bedenken? Nee, absoluut niet... zelfs niet als de pijn zo lang aanhoudt dat ze ondraaglijk wordt. Als mijn hoogste pijngrens en/of mijn diepste emotioneel lijden bereikt is en ik geen kant meer uit kan, sta ik meestal noodgedwongen helemaal open voor verandering. Dit is dan het keerpunt, dan komt het inzicht waarop ik tegen mezelf zeg, het is genoeg geweest, het moet veranderen nu of nooit. Dit wil ik niet meer ervaren! Dit is moment waarop ik opnieuw kan kiezen voor de juiste leraar, de Heilige Geest.

De omkering van onjuiste naar juist gerichte gedachten is absoluut noodzakelijk om te kunnen genezen. Met genezen bedoel ik niet de fysieke vorm van mijn lichaam maar het genezen van mijn onjuist gerichte gedachten. Herinneringen uit mijn verleden die niet verwerkt zijn zorgen voor regelmatige impulsen van emotionele en fysieke pijnen. Het proces om deze herinneringen te analyseren en zo de oorzaak – afscheiding, angst en schuld - te herkennen en daar ook eerlijk naar te kijken en toe te geven, was en is nog steeds een jarenlang proces van vallen en weer opstaan.

In het ego hebben we tijd gecreëerd om hem te gebruiken in het proces van verwerken en loslaten. En... ‘de ander’ bestaat in werkelijkheid niet afgescheiden van mezelf. Dus moet ik wel aanvaarden dat wat ik buiten mij zie en weerspiegeld krijg een projectie is van mijn gedachten (gevoel) van angst, schuld en afscheiding. Anderen hebben hun eigen egogedachten net zoals ik, maar wat zij daarmee doen is hun zaak. Daar hoef ik mij niet mee bezig te houden.

Ik ervaar dagelijks dat mensen allemaal een andere vorm gebruiken om de inhoud van mijn afscheiding, angst en schuld naar mij te projecteren. Geen enkel mens op deze wereld is hetzelfde. We hebben allemaal andere vormen waarmee we - bewust of onbewust - willen werken. Dat maakt het nu juist zo verwarrend. Ik wil zo graag dat anderen mij begrijpen, maar kan dat wel? Gezien zij andere normen en waarden hanteren dan ik, kunnen zij onmogelijk ervaren wat ik ervaar en kan ik niet verlangen dat zij dat net zo ervaren. Ik kan van anderen niet verlangen dat ze mij begrijpen of dat zij mijn fysieke en emotionele pijn voelen. Ik kan alleen begrip hebben vanuit onvoorwaardelijke liefde en mezelf vergeven voor mijn projecties buiten mij. Dit is de enige zalf op mijn emotionele en fysieke wonden.

Mijn ego geeft niet zo snel op en doet er alles aan om mij in de illusie te houden. Althans zo ervaar ik het toch. Niets is gek genoeg. Op wereldvlak lijkt er telkens opnieuw wanneer een dodelijke ziekte overwonnen lijkt, weer een andere, nieuwe gevaarlijke ziekte gevonden te worden. Het leven in mijn illusie lijkt een vicieuze cirkel, want uit de gedachten van mijn keuzemakende denkgeest kwam buiten mij de projectie van mijn lichaam voort. Dit lichaam heeft andere lichamen nodig om mijn schuld in te projecteren omdat de enorme angst voor de wraak van God ondraaglijk is. Het ego maakt mij wijs dat ik de schuld van al mijn ellende op anderen in de maatschappij kan schuiven om er zo van te worden bevrijd. Nu zijn zij de oorzaak van al mijn pijn en lijden. Het ego heeft altijd een zondebok nodig. Maar als ik het ego heb gemaakt, dan val ik altijd mezelf aan.

Als mijn ego weer de overhand krijgt, voel ik mij waardeloos, onvredig en op zijn minst niet goed in mijn vel en dat ervaar ik soms ook letterlijk zo. Ik word dan kwaad op mezelf en op de situatie, gefrustreerd en hoogst irritant. Je zou voor minder, net nu ik dacht dat ik zo goed bezig was. Ik begreep het toch allemaal zo goed en dan duik ik weer in mijn angst en schuldgevoel en ervaar ik weer die afscheiding van mijn Bron van Liefde! Niets is echter wat het lijkt. Schijnbaar gaan mijn ervaringen op en af en kan ik nog niet continu in vrede vertoeven. Mijn ego komt voort uit angst en die komt telkens weer in allerlei vormen naar de oppervlakte. Waar ben ik dan toch zo angstig voor? Angst vraagt om liefde zegt de Cursus en net dat heb ik nodig om mijn denkgeest te genezen.

Ik vraag dus om liefde! Mijn ego heeft vele ‘vormen’ gecreëerd waarin ik deze angst kan verbergen. Mijn ego kan zoveel ziekten creëren als het wil en dan nog liefst één die ongeneeslijk of onbekend is. Deze toestand leidt tot schuldgevoel omdat ik afhankelijk ben van anderen (dokters, therapeuten, enz.) of van dure medicatie en behandelingen. De vormen zijn legio, ik kan het zo gek niet bedenken of het bestaat in de illusie. Het liefst duurt een ziekte lang genoeg en wordt ze slepend en kan ik eraan sterven. Dit alles omdat er dan veel aandacht aan mij gegeven wordt en zoals ik weet is aandacht willen, gelijk aan “een roep om liefde”. Er is dan nood aan nieuwe behandelingen, specialisaties, medicaties, onderzoeken en technieken. Dit gaat door totdat ik mij bewust word dat ik de enige ben die mijzelf kan verlossen.

Totdat mijn geloof in mijn illusie is losgelaten is het zeker nodig om medicatie te nemen en moet ik tegelijkertijd mijn denkgeest hierbij betrekken. Als ik dat niet doe heb ik op lange termijn weer een nieuwe ziekte nodig om mij achter te verschuilen. Ik blijf dan nog steeds afhankelijk van de wereld buiten mij en vraag nog steeds om liefde. In een illusie kan schijnbaar alles, zowel positief als negatief en dat is mijn groot geluk! Het kan dus veranderen! Als ik juist gericht denk en er in geloof, zal het zich buiten mij manifesteren! Ik kies dan voor een blijde droom in plaats van een nachtmerrie.

Het proces van omkering in mijn gedachten vraagt heel veel oefening in het trainen van mijn denkgeest. Soms heb ik heldere momenten en weet ik precies wat er aan de hand is. Ik voel me dan sterk en krachtig en kan bergen verzetten. Maar er zijn ook momenten waarin ik het slachtoffer denk te zijn en dan weet ik niet hoe ik moet beginnen om er weer uit te geraken. Deze twee tegenstrijdige emoties kunnen plots omkeren en dan val ik van de ene emotie in de andere.

Mijn verhaal is jullie waarschijnlijk wel bekend. In het beste geval weten we wel dat de oplossing niet buiten ons ligt maar bij onze gedachten over onszelf. We moeten het gaan zoeken in onze ‘dagelijkse gedachten’ want elk idee is een scheppende kracht die we bewust of onbewust buiten ons projecteren. Daar zit de sleutel tot bevrijding uit deze neerwaartse spiraal. Er bestaat niets buiten onze gedachten. En herinner je dat ideeën hun bron niet verlaten, het is een illusie dat ze buiten ons zouden kunnen zijn. Het blauwe boek staat vol met deze gedachtespinsels, een praktische ervaring zou welkom zijn.

Stel dat je geboren wordt in een wereld waarin je niet wilt leven. Dat noemt men soms een geboorteweigering. We hebben in onze denkgeest al weerstand nog voor wij geboren worden. In de baarmoeder is alles nog een. We worden constant gevoed in een continue systeem en blijven in de baarmoeder ver verwijderd van alle ellende in de buitenwereld. Eens geboren staan we er alleen voor. We zijn onwetend en moeten rekenen op hulp buiten ons.

Daar begint de ellende al. Je bent afhankelijk! In het beste geval heb je ouders die jou koesteren en liefhebben. Een kind dat vaak ziek is heeft nood aan aandacht en liefde. Als het dat niet krijgt ervaart het al een groot tekort en wordt het hard en streng voor zichzelf omdat het aanvoelt niet aanvaard te worden in ‘de maatschappij’. Dit leidt tot een tekort aan zelfvertrouwen, een te laag zelfbeeld, schuldgevoelens, overbezorgdheid voor anderen. In de illusie lijkt dit werkelijk zo te zijn en iedereen ervaart dit op een of andere manier in de vorm. Onze ervaringen die het gevolg zijn van onze gedachten zullen uitmaken hoe wij tegenover anderen in de wereld staan.

Wanneer emoties onderdrukt worden kunnen de volgende situaties ontstaan:

Verdriet: maakt het mogelijk om afscheid te nemen en droefheid uit te drukken. Als je de gelegenheid krijgt als kind je verdriet te uiten raak je het kwijt. Als dat niet het geval is, dan vind je het als volwassene moeilijk om je verdriet te uiten. Je onderdrukt het dan en dat leidt tot depressie en zelfs zelfdoding.

Boosheid: is het gereedschap waarmee je "nee dank je" kunt zeggen. Het hoeft helemaal niet gewelddadig te zijn en nooit iemand te schaden. Als kinderen de kans krijgen om hun boosheid te uiten, dan kunnen ze daar als volwassene gezond mee omgaan en er ook sneller overheen komen. Als je dat als kind niet mag zul je het later moeilijk hebben om op een gepaste manier je boosheid te uiten en je grenzen te trekken. Wanneer je voortdurend je boosheid onderdrukt leidt dit tot aanvallen van woede.

Afgunst: zet je ertoe aan om het nog eens te proberen, nog harder je best te doen, net zolang door te gaan tot je slaagt. Als kinderen hun afgunst mogen uitdrukken hebben ze er later een gezonde houding tegenover en kunnen ze er sneller doorheen groeien. Voortdurend onderdrukte afgunst leidt tot jaloezie.

Angst: is een emotie waarmee we als baby geboren worden. Angst om te vallen en angst voor harde geluiden. Angsten zijn ook aangeleerd om voorzichtig te leren zijn want daar kan je je lichaam mee in leven houden. Het is tegengesteld aan liefde, liefde voor jezelf. Kinderen die het gevoel krijgen dat angst niet goed is - dat het verkeerd is om het te tonen en te voelen - krijgen het als volwassene moeilijk om daarmee om te gaan. Onderdrukte angst wordt uiteindelijk paniek.

Liefde: Als een kind liefde kan uitdrukken en het op een natuurlijke manier ontvangt, onbegrensd en onvoorwaardelijk, zonder remmingen of schaamte, dan heeft het verder niets meer nodig. De vreugde van het op deze wijze geven en ontvangen is op zich voldoende. Maar liefde die aan voorwaarden, regels en voorschriften is verbonden en die beperkt, gecontroleerd, gemanipuleerd of weerhouden wordt, is onnatuurlijk. Wanneer kinderen het gevoel krijgen dat het verkeerd is om hun spontane uitingen van liefde te tonen, dat ze eigenlijk geen liefde mogen voelen, krijgen het als volwassene moeilijk om met liefde om te gaan en worden daardoor bezitterig.

Emoties zijn geschenken en gereedschappen waarmee we onze ervaringen vorm kunnen geven. Opgekropte en onverwerkte emoties leiden uiteindelijk tot ziekte of emotionele instabiliteit. We moeten ze blootleggen en verwerken. Dat kan heel pijnlijk zijn. Bloot wordt ook geassocieerd met naaktheid en kwetsbaarheid, die groter wordt naarmate we kiezen om al onze blokkades vanuit het duister naar het licht te brengen.

Als je eenmaal begrijpt dat pijn kan verdwijnen door je gedachten juist te richten dan wordt het iets helderder. Je bent dan klaar om je ideeën te veranderen en te beseffen dat alles wat je buiten jezelf ervaart in zijn totaliteit maar “een krankzinnig idee” in je denkgeest is. De gedachten van afscheiding, schuld en angst die leiden tot pijn en lijden moeten begrepen worden. Waar komt de angst vandaan, waar heb je ze voor het eerst gevoeld in jouw ervaringen? We willen het eigenlijk niet weten, maar toch is het zo dat er in ieder van ons grote angst is om niet geliefd, niet begrepen, niet gezien en niet gerespecteerd te worden. Wanneer we daarmee worstelen hebben we de neiging om aandacht te zoeken buiten ons en dan is het duidelijk dat een fysieke of emotionele ziekte hier goed bij past. Wie ziek is krijgt aandacht, wie lang ziek is krijgt veel en langdurig aandacht. Ziekte houdt dus de aandacht van anderen vast. Het is het slachtoffer, het arme ‘ikje’ dat hier naar boven komt. Wanneer ziekte geneest valt ook de aandacht weg en moet er opnieuw iets gezocht worden om aandacht te trekken.

Wanneer de aandacht wegvalt word je automatisch op jezelf teruggeworpen en dat is een goed teken, al voelt het niet zo fijn. Je voelt de eenzaamheid die een weerspiegeling is van de afscheiding in de vorm. Uiteindelijk moeten we het allemaal zelf oplossen en begeleiding is daarbij zeker aan te raden, maar moet op een bepaald moment ook afbouwen om afhankelijkheid tegen te gaan. Een therapeut moet opbouwende kritiek geven en je helpen terug op eigen benen te staan. Aandacht geven aan jezelf is jezelf liefhebben precies zoals je NU bent. Eenmaal je dat ontwikkeld hebt kun je oneindig veel liefde delen.

Als wij het slachtoffer zijn van onze eigen schuldgevoelens moeten we de oplossing ook in onszelf kunnen vinden. Schuld of onschuld is een idee in ons hoofd en niets anders dan dat. Als we het idee van schuld kunnen loslaten kan je pas aan jezelf liefde geven. Je bent maar een slachtoffer als je lijdt en je lijdt alleen maar als je denkt dat je een slachtoffer bent. Dus er is maar een oplossing laat het idee van schuld en angst los en weet dat dit alleen maar een idee is en niets meer dan dat.

Dit besluit heb ik op een bepaald moment in mijn leven genomen. Het zal nog wel een hele tijd duren voor ik het constant zal ervaren, maar we moeten in deze wereld allemaal leren met vallen en opstaan. Het leven op aarde is een klaslokaal zegt de Cursus. Voor we de weerspiegeling van onvoorwaardelijke liefde die wij zijn kunnen ervaren, zullen we onze lessen moeten leren. De spiegels in mijn leven zie ik alvast als geschenken, ik ben daar dan ook dankbaar voor.

Het goede nieuws is dat dit alles niet werkelijk is gebeurd, dat het maar een droom is waaruit ik moet ontwaken. Wanneer ik verder blijf oefenen in het ervaren van liefde voor mezelf, zal ik die ook buiten mij kunnen waarnemen in anderen. De enige manier om mijn wereld beter te maken zit dus in mij en niet buiten mij. Wat ik denk neem ik buiten mij waar en niet andersom.

Het leven kan inderdaad heel mooi zijn en we moeten daarvan genieten. Gelukkig kan ik dit al dikwijls ervaren. Al moet gezegd worden dat ook ik nog steeds regelmatig in de valkuilen van het ego trap. Maar ik kan er nu af en toe eens heerlijk om lachen en beseffen dat het allemaal een krankzinnig idee in mijn hoofd is. Niemand op deze wereld kan de dans ontspringen, we moeten er allemaal door. Al lijkt het soms alsof anderen minder lijden dan ikzelf. Ook dit is een illusie. Er is niemand buiten mij, ik ben hier helemaal alleen in mijn eigen droom.

Reine Van Dyck.